آیا می‌توان از دستگاه دیالیز برای درمان همودیالیز دوباره استفاده کرد؟

دیالیزور، یک وسیله مصرفی حیاتی برای درمان دیالیز کلیه، از اصل غشای نیمه‌تراوا برای ورود همزمان خون از بیماران نارسایی کلیه و دیالیز به دیالیزور استفاده می‌کند و با کمک گرادیان املاح دو طرف، گرادیان اسمزی و گرادیان فشار هیدرولیکی، این دو را در جهت مخالف در دو طرف غشای دیالیز جریان می‌دهد. این فرآیند پراکندگی می‌تواند سموم و آب اضافی را از بدن خارج کند و در عین حال مواد مورد نیاز بدن را دوباره تأمین کند و تعادل الکترولیت‌ها و اسید-باز را حفظ کند.

دیالیزرها عمدتاً از ساختارهای پشتیبانی و غشاهای دیالیز تشکیل شده‌اند. انواع فیبر توخالی بیشتر در عمل بالینی استفاده می‌شوند. برخی از همودیالیزرها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که قابل استفاده مجدد باشند، با ساختار و مواد ویژه‌ای که می‌توانند در برابر تمیز کردن و استریل کردن‌های متعدد مقاومت کنند. در همین حال، دیالیزرهای یکبار مصرف باید پس از استفاده دور انداخته شوند و قابل استفاده مجدد نیستند. با این حال، در مورد اینکه آیا دیالیزرها باید دوباره استفاده شوند یا خیر، بحث و سردرگمی وجود داشته است. ما این سوال را بررسی خواهیم کرد و توضیحاتی در زیر ارائه خواهیم داد.

مزایا و معایب دیالیزرهای قابل استفاده مجدد

(1) سندرم اولین استفاده را از بین ببرید.
اگرچه عوامل زیادی باعث سندرم اولین استفاده می‌شوند، مانند ماده ضدعفونی‌کننده اتیلن اکسید، جنس غشاء، سیتوکین‌های تولید شده توسط تماس خون با غشاء دیالیز و غیره، اما صرف نظر از علل، احتمال وقوع به دلیل استفاده مکرر از دیالیزور کاهش می‌یابد.

(2) بهبود سازگاری زیستی دیالیزر و کاهش فعال شدن سیستم ایمنی بدن.
پس از استفاده از دیالیزور، یک لایه از فیلم پروتئینی به سطح داخلی غشاء متصل می‌شود که می‌تواند واکنش فیلم خونی ناشی از دیالیز بعدی را کاهش دهد و فعال‌سازی کمپلمان، دگرانولاسیون نوتروفیل، فعال‌سازی لنفوسیت، تولید میکروگلوبولین و آزادسازی سیتوکین را کاهش دهد.

(3) تأثیر نرخ ترخیص کالا.
میزان پاکسازی کراتینین و اوره کاهش نمی‌یابد. صافی‌های قابل استفاده مجدد که با فرمالین و هیپوکلریت سدیم اضافه شده ضدعفونی می‌شوند، می‌توانند تضمین کنند که میزان پاکسازی مواد با مولکول‌های متوسط ​​و بزرگ (Vital12 و اینولین) بدون تغییر باقی بماند.

(4) کاهش هزینه‌های همودیالیز.
شکی نیست که استفاده مجدد از دیالیزر می‌تواند هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی را برای بیماران نارسایی کلیه کاهش دهد و دسترسی به همودیالیزرهای بهتر اما گران‌تر را فراهم کند.
در عین حال، کاستی‌های استفاده مجدد از دیالیزر نیز آشکار است.

(1) واکنش‌های نامطلوب به مواد ضدعفونی‌کننده
ضدعفونی با پراستیک اسید باعث دناتوراسیون و تجزیه غشای دیالیز می‌شود و همچنین پروتئین‌های باقی مانده در غشا به دلیل استفاده مکرر را از بین می‌برد و احتمال فعال شدن کمپلمان را افزایش می‌دهد. ضدعفونی با فرمالین می‌تواند باعث ایجاد آنتی‌بادی ضد N و آلرژی‌های پوستی در بیماران شود.

(2) احتمال آلودگی باکتریایی و اندوتوکسین دیالیزر را افزایش داده و خطر عفونت متقاطع را افزایش می‌دهد

(3) عملکرد دیالیزور تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
پس از چندین بار استفاده از دیالیزر، به دلیل مسدود شدن دسته‌های فیبر توسط پروتئین و لخته‌های خون، سطح مؤثر کاهش می‌یابد و سرعت پاکسازی و سرعت اولترافیلتراسیون به تدریج کاهش می‌یابد. روش معمول برای اندازه‌گیری حجم دسته فیبر یک دیالیزر، محاسبه حجم کل لومن‌های همه دسته‌های فیبر در دیالیزر است. اگر نسبت ظرفیت کل به دیالیزر نو کمتر از ۸۰٪ باشد، نمی‌توان از دیالیزر استفاده کرد.

(4) احتمال قرار گرفتن بیماران و کادر پزشکی در معرض مواد شیمیایی را افزایش می‌دهد.
بر اساس تحلیل فوق، تمیز کردن و ضدعفونی کردن می‌تواند تا حدودی کاستی‌های دیالیزرهای قابل استفاده مجدد را جبران کند. دیالیزر تنها پس از انجام مراحل دقیق تمیز کردن و ضدعفونی و گذراندن آزمایش‌ها برای اطمینان از عدم پارگی یا انسداد غشاء در داخل، قابل استفاده مجدد است. برخلاف بازفرآوری دستی سنتی، استفاده از دستگاه‌های بازفرآوری خودکار دیالیز، فرآیندهای استانداردی را در بازفرآوری دیالیز معرفی می‌کند تا خطاها در عملیات دستی را کاهش دهد. این دستگاه می‌تواند به طور خودکار، طبق رویه‌ها و پارامترهای تنظیم شده، شستشو، ضدعفونی، آزمایش و تزریق کند تا اثر درمان دیالیز را بهبود بخشد و در عین حال ایمنی و بهداشت بیمار را تضمین کند.